rozdział 24

-Ja tylko mówię, że wydaje mi się jakaś dziwna-powiedziała po raz setny tej rozmowy Maja.
-Jest tylko uprzejma-zaznaczył James.
Brunetka nie chciała wdawać się w kłótnię, więc zaprzestała. Nie chciała, żeby James się na nią gniewał, więc delikatnie sięgnęła po jego dłoń, ale on szybko ją zabrał. Zrezygnowana oparła czoło o szybę i patrzyła na mijane przez nich domy. W końcu dotarli do swojego. James, mimo, że zawsze otwierał jej drzwi, teraz po prostu wysiadł i poszedł nad basen. Dziewczyna westchnęła i ruszyła do domu. W momencie, gdy zrzuciła buty, zadzwoniła Alexa.
-Hej, co tam?-spytała pogodnie blondynka.
-Lepiej opowiadaj co u ciebie-westchnęłam podchodząc do szafy i wrzucając ubrania z pracy do kosza na brudne rzeczy. Dziewczyna po drugiej stronie słuchawki odchrząknęła niemrawo i już czułam, jak wywraca oczami.
-Nie w sosie widzę? Za 20 minut będę pod twoim domem. Masz być przebrana, odświeżona i pojedziemy na zakupy.-powiedziała blondynka po czym się rozłączyła. Brunetka nie miała ochoty nigdzie wychodzić, ale przecież to ukochana Carlosa, który z kolei jest przyjacielem Jamesa. Trzeba iść, nie ma bata. Poza tym w miarę polubiła dziewczynę. Za jej otwartość i pogodę ducha.
Maja otworzyła szafę, nie wiedząc, co ubrać. Z racji tego, że nie miała najcudowniejszego humoru, musiała ubrać coś eleganckiego, ale jaśniejszego, co odwracałoby uwagę od jej pochmurnej miny.
Zdecydowała się na dość odważny strój, zawierający granatowe, eleganckie spodnie i marynarkę w tym samym kolorze, lecz o nieco ciemniejszym odcieniu. Pod nakrycie założyła żółtą beskinkę i buty pasujące do niej. Włosy podkręciła, optycznie skracając, a na oczy, dość marnie wyglądające, zarzuciła eleganckie, czarne okulary. Akurat gdy wciągała obcasy na nogi, usłyszała dźwięk silnika.
Wyszła niechętnie i powlokła się na miejsce pasażera, a witając się wymusiła sztuczny uśmiech. Alexa, tak jak obiecała, zabrała Łopuszyńską na zakupy, po czym zmęczone zaszły do kawiarni.
Zamówiły po kawie i usiadły na dworze. Gdy rozmawiały, brunetka zauważyła, że przyglądają im się szczupły i wysoki mężczyzna, oraz jego partner w rozmowie-dość powściągliwy brunet.
W końcu podeszli. Ubrani w garnitury, wyszukanym krokiem podążali w ich stronę powolnym krokiem. Pierwszy ruszył ciemny blondyn zagadując.
-Bonjour. Moje nazwisko Saint Laurent-mówił płynnie z francuskim akcentem-mówi to coś pani, Madame?-zerknął na Maję z ukosa.
-Niestety nie, panie Saint Laurent-odparła krótko biorąc łyka kawy-pytanie jest, czy powinnam.-zmierzyła go niezauważalnie wzrokiem.
-Czy możemy się przysiąść?-odparł mężczyzna, który przyszedł razem z nim i nerwowo się rozglądał.
-Oczywiście. A pan jest?-spytała Alexa bruneta.
-Pierre-odpowiedział beznamiętnie patrząc na patrzącą szerokimi oczyma blondynkę.
Mężczyźni przysiedli obok.
-Więc co panów tu sprowadza?-na pytający wzrok, Łopuszyńska biorąc kolejny łyk odpowiedziała-zdradza was francuski akcent, styl oraz sposób wypowiada się. Więc...co sprowadziło tu panów?-uśmiechnęła się.
-Moda. Sztuka. Artyzm. Poszukujemy płótna dla mojego tworu. Dlatego podeszliśmy-powiedział mężczyzna z okularami.
-A jak mogę ci pomóc?-spytała brunetka ciekawsko.
-Zostań moim płótnem-szepnął, ale na tyle głośno. Wiedział, że zrozumiała. Bez ceregieli podał jej wizytówkę i odeszli uśmiechnięci. Dziewczyny zdziwione posiedziały jeszcze pół godziny, aż w końcu Alexa odwiozła Maję do białej willi. Gdy tylko weszła,jej oczom ukazał się...